پیام نوروزی سازمان جوانان حزب پان ایرانیست

پیام نوروزی سازمان جوانان حزب پان ایرانیست

به نام خداوند جان وخرد

پاینده ایران

نوروز، شراره جاوید فرهنگ ایرانزمین را به همه فرزندان ایران بزرگ و تمام کسانی که آنرا ارج مینهند شادباش میگوییم و این افتخار را داریم که بار دیگر این آیین ورجاوند ملی را در کنار یکایک ایرانیان پاس بداریم. امیدواریم بهار امسال بهاری نیکو و آغاز سالی پربار باشد. زندگیها پر معنا، درختان پر شکوفه، دشتها پر گل، رمه ها فراوان، آبها و چشمه ها جوشان و لبها پر خنده و قلبها پر امید باشد. شادی از در و دیوار شهر ریزان، صدای رقص و ترنم و ترانه از خانه ها و کوچه ها برخاسته و دروغ، کینه و نفرت، آز و حسد از میان ما رخت بر بندد و ما دست در دست هم به کوشش پرداخته تا صنعت و آفرینش در کشور عزیز و پر رونق شود.

فرهنگ ایران، فرهنگ سپاسگزاری و قدر‌شناسی است. در پایان یک سال کاری قدر مینهیم و سپاسگزاریم از: کشاورز ایرانی که با دست پینه بسته و چهره آفتاب سوخته زمین را بارور و غذای ما را فراهم میکند. اگر چه محصولش به ثمن بخس خریداری و در پی بی مهری مسولان سطح کیفیت زندگیش اغلب پایین است. از دامداران و دامپروارن و چوپانان که منبع غذای جامعه ایرانی را فراهم میکنند. از کارمند و کارگر ایرانی که با حداقل دستمزد و با تحمل مرارتها و سختیها به کار و کوشش پرداخته وعامل عمرانی و آبادی هستند. از صنعت گران و تولید کنندگان و کارآفرینان و کارفرمایان که موجب توسعه کشور و رونق کار و زندگیند. از معلمان و دانشجویان و دانش آموزان و هنرمندان و اهل قلم که شعله های دانش، فرهنگ و ادب کشورند و از و همه کسانی که در تامین امنیت و آسایش میهن میکوشند و از وکلا و پزشکان و... و همه کسانی که در سال گذشته در راه سعادت ایران و ایرانی کوشیده اند.

ادای احترام و ادب داریم نسبت به شهدا و جانبازان وطن که با گذشتن از جان و سلامت خود اقدام به دفاع از کشور و ملت ایران نمودند. ادای احترام داریم به زندانیان سیاسی که در پی کوشش برای سربلندی و آزادی ملت در زندان به سر میبرند. ادای احترام داریم به خانواده شهدا، جانبازان و زندانیان سیاسی که با صبرو استواری، هم پای عزیزان خود یک مقاومت تاریخی را رقم زدند.

آرزومندیم سال جدید، سالی سرشار از صلح و دوستی و عاری از جنگ و خونریزی برای همه مردم جهان باشد. آرامش و امنیت و دموکراسی در سوریه برقرار گردد. مردم بحرین و باکو بتوانند در مسیر دموکراسی خواهی خود پیروز شوند و حکومتی بر پایه فرهنگ و تاریخ خود برپا دارند. آرزومندیم آشفتگی و ترور و بی نظمی از افغانستان، پاکستان و عراق رخت بر بندد و منطقه روی آرامش ببینند.

در مسیر زندگی و سرنوشت ملی، تاکید بر راه اصولی و اندیشیدن به راه عقلانی میبایست سر لوحه فعالیتهای سیاسی سال جدید باشد. سالی که گذشت سال دشواری برای مردم ایران بود. ناکارآمدی و ناکاستیهای مدیریتی در کنار تحریم شیرازه امور را به هم ریخته ومردم را در تنگنا قرار داد. صنعت، کشاورزی، کار و اقتصاد بی رونقتر و رو به مرگ رفت. به جای گسترش و شکوفایی اقتصاد و تولید ملی، واردات عنان گسیخته به جای آن نشست. مافیای پول و قدرت گلوی زندگی عمومی را بیشتر فشرد و گوشه هایی از رسواییشان از پرده بیرون افتاد. فضای سیاسی، امنیتیترو جامعه مدنی با فشارهای بیشتر مواجه گردید و شکافهای اجتماعی فرا‌ختر و فزونتر گردید. نتیجه سیاستهای غلط خارجی انزوای بیشتر ایران و تحریم بیشتر و نزدیک شدن به آستانه برخورد شد

جامعه ایران امروزی دچار بحران ناکارآمدی، مشروعیت، مقبولیت و توزیع عادلانه ثروت و قدرت بوده و خطرات ناشی از این امر اقدامات درست و عاجل از جایگاه عقل میطلبد. به طور کلی با توجه به فلسفه تاریخ و حیات ملیمان مردم ایران میبایست در مسیر حاکمیت ملت و دلالتهای آن که عبارت از به رسمیت شناخته شدن مسولیت ملی تک تک افراد در اداره سرزمین خود و برخورداری از حقوق شهروندی و ملی در جهت انجام این مسولیت میباشد پیش رفته و برای اعمال مسولیت و ایجاد مناسبات و ساز و کار مناسب فعالتر شود و در برابر قدرتی که بر خلاف جهت این منطق پیش میرود مقاومت کند و در خود تواناییهای لازم برای گذار به این وضعیت و کیفیت اصولی را فراهم کند و مسیر صحیح و عقلانی را بر هر مسیر احساسی و تند غیر عقلانی ترجیح دهد. در پایان با تاکید بر حساسیت امسال و تاکید بر اهمیت انتخابات پیش رو و با عنایت به حساسیت شرایط و دعوت همگان به اندیشیدن مسولانه پیرامون آن، با امیدی سرشار به آینده و برآمدن بهاری پر برکت به مسولان و اهالی قدرت توصیه میکنیم که به استقبال مسیر درست رفته و با اصلاح رویه گذشته بکوشند تا انتخاباتی آزاد در کشور برگزار شود. در این راستا به نام ملت و سعادت میهن:

1-به حبس و حصر و زندان مخالفان سیاسی پایان داده شود.

2-زمینه بازگشت و مشارکت سیاسی هموطنان خارج از کشور به عنوان یک روند فراهم شود.

3- با تن دادن به حکومت قانون دید امنیتی از جامعه مدنی رفع وفضای باز سیاسی به همراه مطبوعات و رسانه های آزاد برقرار شود.

4-حقوق اساسی مردم رعایت و با درک روح زمانه ملزومات آن فراهم شود.

5-رویه آشتی ملی به معنی صحیح کلمه به عنوان یک راه اصولی در دستورکارقرار گیرد.

پر فروغ و همایون باد نوبهار ملت ایران

سازمان جوانان حزب پان ایرانیست

یکم فروردین ماه ۱۳۹۲ خورشیدی 

نامه پان ایرانیسم شماره ٧٨ – نوروز پیروز

شماره ٧٨ – نوروز پیروز

نامه پان ایرانیسم

شماره ٧٨ – دو شنبه ٢٨ اسفند ١٣٩١- ١٩ مارس ٢٠١٣

www.paniranism.info

iran@paniranism.info

درود بر هم میهنان گرامی‌:

مطالب زیر تقدیم میشوند:

1. نوروز پیروز

2. آزادی شاهین زینعلی – به امید آزادی همه زندانیان سیاسی

3. سفر آرش کیخسروی و حجت کلاشی به اهواز جهت پیگیری پرونده میلاد دهقان

پاینده ایران

نوروز پیروز

نوروز پیروز

نوروز باستانی یادگار ارجمند نیاکانمان را ییشاپیش به همه هممیهنان شادباش میگوییم.

امید است سال نو سال گشایش برای ملت ایران و سال رهایی برای زندانیان سیاسی و عقیدتی باشد.

پاینده ایران

سازمانهای برونمرزی حزب پان ایرانیست

چکامه ی بهار  

چک چک ناودان خانه ی ما		خبر از ابر و باد و باران داد
پچ پچ برگ بید و یاس سپید		نیمه شب مژده ی بهاران داد
تا سحر میل میکشم برچشم		گر چه از میل خواب سر شارم
تا بسازم ز شعر دسته گلی		با گل واژه  در کلنجارم
مینویسم به سقف خانه ی خویش		با قلم موی خیس مژگانم
نقشه هایی که نقش بر آب است		من نه میبینم و نه میخوانم
داغی ی بوسه های نوروزی		از دل من قرار میگیرد
چشم هایم به گل که می افتد		سینه ام خار خار میگیرد
تا عروس بهار می بینم		با دل خود بگو مگو دارم
باز عاشق شدی دل غافل		پیش مردم من آبرو دارم
فصل گل با طبیب می گویم		کم بگو روزگار پرهیز است
گر چه پاییز در تنم جاریست		سینه ام از بهار لبریز است
تا زمین در شط زمان جاریست		شعر و شور و سرود باید گفت
به شکوفه به ابر باران باد		به بهاران درود باید گفت
در خیا بان و کوچه و بازار		دلبری های دلبران زیباست
گوشه ی پشت بام و کنج حیاط		بغبغوی کبو تران زیباست
نیمه شبها میان بستر ماه		من به فکر طلوع خورشیدم
همه جا میروم به بال خیال		میرسم تا به تخت جمشیدم
میزنم بوسه بر سرا پایش		شهر نو روز باوران اینجاست
میگذارم به خاک پیشانی		خاک پاک دلاوران اینجاست
پیک خورشید از دیار کهن		خبر آَورده ماه نوروز است
سبز و اسپید و سرخ دامن کوه		یاد یک پرچم دل افروز است
چک چک ناودان خانه ی ما		نیمه شب میچکد به چشمانم
نغمه سر میدهد بهار بهار		من  به فکر بهار ایرانم

مسعود سپند

 ***

شاهین زینعلی از اعضای حزب پان ایرانیست آزاد شد

شاهین زینعلی از اعضای حزب پان ایرانیست ، روزنامه نگار و عضو سابق دفتر تحکیم وحدت پس از دو سال و نود و یک روز از زندان آزاد شد……

به امید آزادی دیگر زندانیان سیاسی

***

سفر آرش کیخسروی و حجت کلاشی به اهواز جهت پیگیری پرونده میلاد دهقان

به گزارش سازمان جوانان حزب پان ایرانیست، حجت کلاشی- مسئول سازمان جوانان حزب پان ایرانیست- به همراه آرش کیخسروی-از اعضای حزب پان ایرانیست و یکی از وکلای میلاد دهقان- روز سه شنبه ۲۲ اسفند ماه جهت پیگیری پرونده میلاد دهقان به اهواز سفر کردند.

نامبردگان وثیقه ای را به شعبه ۳ دادگاه انقلاب اهواز ارائه کردند اما قاضی بارانی به این دلیل که سند را ایراد دار دانست از قبول آن پرهیز نمود. از سوی دیگر قاضی پرونده با درخواست آرش کیخسروی مبنی برکاهش مبلغ وثیقه مخالفت کرد. گفتنی است در طول یک ماه گذشته تلاشهای بسیاری از سوی وکلا و خانواده میلاد دهقان برای کاهش وثیقه صورت گرفته که در پی مقاومت قاضی پرونده بی‌نتیجه مانده است. جدای بر این تا کنون چندین سند از سوی خانواده و همرزمان میلاد دهقان به شعبه ۳ دادگاه انقلاب اهواز تودیع شده که قاضی هر کدام را به دلیلی رد کرده است.

روز سه شنبه حجت کلاشی و آرش کیخسروی در دادگاه با میلاد دهقان نیز دیدار کردند. حجت کلاشی پیرامون وضعیت روحی و جسمی میلاد دهقان گفت: چنان که از کوشندگان پان ایرانیست انتظار میرود روحیه میلاد بسیار خوب بود و به همه همرزمانش درودی گرم فرستاد.

این دو تن از اعضای حزب پان ایرانیست دیداری نیز با خانواده میلاد دهقان داشتند.

میلاد دهقان از اعضای سازمان جوانان حزب پان ایرانیست در تاریخ ۱۹ آذر ماه سال جاری توسط مامورن وزارت اطلاعات در یکی از میدانهای شهر اهواز بازداشت شد و همزمان نیروهای امنیتی با یورش به خانه پدری و عمو و مادر بزرگ وی اقدام به تفتیش خانه ها کرده و وسایلی همچون لب تاپ و عکسهای خانوادگی و وسایل شخصی را ضبط نمودند.

این فعال سیاسی پس از تحمل ۴۳ روز انفرادی و بازجوییهای مستمر در بازداشتگاه اطلاعات اهواز، تفهیم اتهام و به زندان کارون اهواز منتقل شد و تا کنون در بند ۸ این زندان به سر میبرد.

***

پان ایرانیستهای دربند و زندانیان سیاسی را آزاد کنید

***

تارنمای نامه پان ایرانیسم

http://paniranism.info

تارنمای هواداران پان ایرانیسم:

www.paniranism.net

فیسبوک هواداران پان ایرانیسم:

www.facebook.com/paniranism

تارنمای حزب پان ایرانیست:

http://paniranist.org

فیسبوک حزب پان ایرانیست

www.facebook.com/paniranistparty

تارنمای سازمان جوانان حزب پان ایرانیست:

http://paniranist.info

تارنمای تریبون آزاد پان ایرانیست در خوزستان:

www.pan-iranist.net

کانال یوتیوب حزب پان ایرانیست:

http://www.youtube.com/paniranistparty

سازمانهای برونمرزی حزب پان ایرانیست

همبستگی‌ ملی‌ . یکپارچگی ایران . حاکمیت ملت

هم میهن گرامی‌: برای ایرانی یکپارچه، آزاد، آباد، سربلند و دمکرات با حاکمیت ملت به ما بپیوندید

iran@paniranism.info

http://www.paniranist.org/a.htm

کنون ای هم وطن ای جان جانان / بیا با ما بگو پاینده ایران

بحران دارو، تحریم یا ناکارآمدی

بحران دارو، تحریم یا ناکارآمدی

روشنک آسترکی

اتحادیه اروپا و آمریکا تحریمهای اقتصادی علیه ایران را افزایش داده اند با این امید که دولتمردان ایران برنامه هسته ای خود را متوقف کنند. این تحریمها اثرات جبران ناپذیری بر روی اقتصاد ایران داشته است و در راستای آن مردم ایران با بحرانهای شدیدی روبرو گشته اند. یکی از بحرانهای ناشی از تحریمهای اقتصادی بحران دارو است که در طی ماه های گذشته به شدت افزایش یافت و تا برکناری وزیر بهداشت دولت دهم بالاگرفت. بحران دارو اثر مستقیم روی سلامت جامعه ایرانی دارد و شاید اثرات آن دامن نسل آینده ایران را هم بگیرد.

برخی مقامات دولتی در ایران، اظهارات متعددی را درباره تحریم دارو علیه ایران مطرح و کشورهای غربی را به نقض حقوق بشر متهم کرده اند، غرب تحریم دارو را سناریویی کذب از سوی دولت ایران میداند. از سوی دیگر دولت آمریکا تایید کرده است که صادرات دارو از آمریکا به ایران طی سال ۲۰۱۲ بیش از ۵۰ درصد کاهش یافته و به رقم ۱۴.۸میلیون دلار رسیده است.

تحریم دارو یا بحران اقتصادی دولت

احمد شیبانی، رئیس سازمان غذا و دارو مرداد ماه ۹۱ با اعلام اینکه توقف فروش دارو در آینده از سوی شرکتهای خارجی بسیار نگران کننده است٬ گفته بود: «با توجه به این موضوع مسئولان باید در رفع تحریم‌ دارو از طریق دیپلماسی تلاش کنند». وی همچنین تحریم محصولات غذایی و دارویی از سوی کشورهای استکباری علیه ملت ایران را محکوم و هشدار داده بود: «بر اساس قوانین بین المللی هیچ کشوری حق تحریم اینگونه محصولات را ندارد».

اینگونه اظهارات از سوی برخی مسولین ایران در صورتی بیان میشود که طبق مصوبات بین المللی دارو جزو استثناهای بشر دوستانه میباشد و دفتر کنترل داراییهای خارجیِ آمریکا که تحریمها را تنظیم میکند نیز برای مبادلات پولی مربوط به دارو استثنا قائل شده است. در عین حال اکثر بانکهای دنیا به دلیل هراس درباره جریمه، از قبول مبادلات ارزی وارد کنندگان دارو پرهیز میکنند که این را میتوان از اصلیترین علل پیدایش بحران دارویی در ایران نام برد.

عامل دیگر موثر در بروز بحران دارو نقدینگی دولت و عدم وجود ارز در کشور میباشد به طوری که هفته گذشته مهدی محمد زاده، رئیس انجمن اقتصاد داروی ایران با تکذیب تحریم دارویی ایران، ضمن اذعان به‌ افزایش سرسام آور قیمت برخی دارو‌ها گفته است مشکل اساسی در عدم تامین ارز و پرداخت به موقع پول به شرکتهای خارجی است.

وی با اشاره به افزایش سرسام آور قیمت دارو، گفت: «از نظر دارو واقعا تحریم نیستیم و شرکتهای بزرگ دارویی دنیا تمایلی برای نفروختن دارو به ایران ندارند و حاضرند همکاری کنند، به شرط اینکه پول دارو‌هایشان را به موقع دریافت کنند».

از سوی دیگر دبیر انجمن داروسازان تهران در دی ماه سال جاری با بحرانی خواندن نقدینگی شرکتهای دارویی و داروخانه ها گفت: «حدود ۶۰ درصد دارو‌ها با ارز آزاد تامین میشود».دکتر سعیدلو در نخستین جلسه شورای عالی سیاستگذاری همایش ملی سلامت بیمه و بانک با اشاره به بحرانی که پیش از این در تامین ارز دارو به وجود آمد، گفت: «بحران ارز به وجود آمده باعث شد که شرکتهای دارویی و داروخانه ها به شدت با بحران نقدینگی مواجه شوند».

بولمبرگ در گزارشی به قلم رئول مارک گرچت در واکنش به ادعای تحریم دارو از سوی برخی مقامات جمهوری اسلامی مینویسد:

«واقعیت این است که آمریکا و اروپا کالا‌های بشردوستانه را تحریم نکرده و تنها حساب بانکی برخی از بانکهایی را که به واردات دارو در ایران کمک میکردند، مسدود کرده اند. اما ایران میلیارد‌ها دلار در حسابهای بانکی ترکیه و کشورهای آسیایی از جمله ژاپن، هند و کره جنوبی دارد که وارد کننده نفت ایران هستند. پول نمیتواند بطور مستقیم جابجا شود اما میتواند در ازای نفت دارو و مواد غذایی مورد نیاز ایرانیها را تامین کند. صنعت داروسازی ژاپن، یکی از بزرگترین صنایع داروسازی جهان است؛ هند صنعت بزرگ داروهای مشابه را در دست دارد. کره جنوبی و ژاپن لوازم پزشکی پیشرفته تولید میکنند».

بخش دیگری از این گزارش اعلام میدارد:«ایران داروهای ساخت غرب و وسایل پزشکی را از طریق کشور‌های دیگر از طریق حسابهای غیر ارزیش وارد میکند. این کار نیازی به انتقال پول از طریق بانکهای خارجی به بانکهای ایرانی ندارد».

خبرگزاری رویترز نیز طی گزارشی با استناد به آمار رسمی دولت آمریکا روز جمعه ۱۹ بهمن ماه مینویسد که این آمار تاییدی است بر ادعای برخی وکلا و کار‌شناسان مستقل که میگویند تحریمها باعث سختتر شدن دسترسی ایران به بازارهای دارو در ایالات متحده آمریکا است.

تلاش برای مبارزه با بحران دارو

در پس بحرانی که بر اثر افزایش قیمت یا نایاب شدن اقلام دارویی در ایران و به خطر افتادن سلامت جامعه بوجود آمده است عده ای از ایرانیان خارج ایران در تلاشند با استفاده از راهکارهای مختلف از اثرات منفی این بحران بر روی جامعه بکاهند.

برخی کنشگران مدنی و فعالان حقوق بشر در خارج از ایران تلاش دارند که با اثرات این تحریمها مبارزه کنند. مهمترین این فعالیتها کمپینی تحت عنوان “کمپین دارو” است که گروه هوار راه اندازی کرده است. گروه هوار که متشکل از فعالین مدنی ایرانی، آمریکایی و دیگر ملیتها در آمریکا میباشد، هدف خود را مبارزه با جنگ، تحریم و سرکوب دولتی تعریف کرده است. طی گفتگوی راه دیگر با علی عبدی فعال مدنی و از اعضای گروه هوار، وی هدف شکل گیری کمپبن دارو را فعالیت در راستای مبارزه با بحران دارو از طریق آگاه سازی شخصیتهای سیاسی و همچنین روسای بانکهای بین المللی میداند. این کمپین با راه اندازی وب سایت و صفحه فیس بوک تلاش مستمری را در راستای جمع آوری روایات بیماران و تهیه آمار تاثیر تحریم دارو در ایران آغاز کرده است.

علی عبدی می افزاید:« از آنجا که ما خارج از ایران هستیم و میتوانیم با بانکها و موسسات خارج از ایران ارتباط داشته باشیم و همچنین اعضای غیر ایرانی را هم در کنار خودمان داریم تصمیم گرفتیم فعالیتهای کمپین دارو را به شکلی متمرکز کنیم که بتوانیم اثر تحریمهای اقتصادی علیه ایران بر ورود دارو به کشور را کم کنیم که مهمترین بخش آن درخواست از بانکها و موسسات مالی مختلف در امریکا، اروپا و امارات برای همکاری با واردکنندگان دارو به ایران بوده است». وی می افزاید:«کمپین دارو با تهیه طوماری فضایی ایجاد کرده که کنشگران ایرانی و غیر ایرانی بتوانند با امضای این طومار از بانکها بخواهند که برای تبادلات مالی با وارد کنندگان دارو به ایران همکاری کنند. علاوه بر این در راستای جمع آوری این امضا با فعالان سیاسی – اجتماعی و همچنین سازمانهای مختلف اجتماعی و حقوق بشری ارتباط میگیریم تا با این کمپین و شرایطی که در مورد بحران دارو در ایران وجود دارد آشنا شوند و همراه ما صدای مردم ایران باشند در اعتراض به اثرات منفی تحریمها بر کیفیت زندگی و سلامت جامعه ایرانی».

در بخش دیگری از این گفتگو علی عبدی می افزاید:« گروه هوار از طریق وب سایت و صفحه فیس بوک خود فضایی را برای امضای این طومار ایجاد کرده است و همچنین دوستان با مراجعه به وب سایت گروه هوار میتوانند از چگونگی همکاری با این کمپین آگاهی پیدا کنند».

در همین راستا ساناز سهرابی، هنرمند ۲۴ سالۀ مقیم شیکاگو و دانشجوی فوق لیسانس هنرهای تجسمی، روز سه شنبه نوزدهم دسامبر، یک اجرای هنری را با نام «تحریمها: جنگِ خاموش» مقابل مقر سازمان ملل متحد در نیویورک برپا کرد تا شاید بتواند درباره بحران دارو در ایران اطلاع رسانی کند. او در این اجرای ۶ ساعته از ۲۶ هزار کپسول استفاده کرد که با روایتهای بیماران ایرانی و مشکلاتی که در پی کمبود یا افزایش قیمت دارو برایشان بوجود آمده، پر شده بود. این تعداد کپسول نمادی از تعداد بیماران مبتلا به بیماریهای خاص در ایران بود که این روز‌ها تهیه دارو برایشان بسیار مشکل شده است. او ضمن قرار دادن این کپسولها روی زمین، آنها را میان عابران و نیز افرادی که از درب سازمان ملل بیرون می آمدند پخش میکرد.

به گزارش ادوار نیوز این روایتها را ساناز سهرابی با همکاری «پروژه زندگی تحریمی» جمع آوری کرد و با کمک گروه ضد جنگ، ‌ تحریم و سرکوب «هوار» اجرا شد. خود این هنرمند بر این باور است که تأثیر چنین اجرایی میتواند بیشتر از یک تظاهرات گسترده باشد، چرا که مردم با مردم سخن میگویند.

از جمله دیگر فعالیتهای ایرانیان خارج از ایران میتوان به راه اندازی وب سایتهایی نظیر داروشاپ اشاره کرد. این وب سایت در توضیح فعالیت خود نوشته است:« این سایت در پی شدت گرفتن تحریمهای ناعادلانه علیه کشورمان راه اندازی شده است و فعالیت اصلی آن در زمینه تامین داروهایی است که در دسترس بیماران ایرانی نمیباشد».

آنچه در پایان باید به آن اشاره داشت این است که بحران شدید دارو در ایران جان بیماران بی گناهی را هدف گرفته است که روزانه با عدم دسترسی به داروهای مورد نیاز به دلیل نایاب بودن یا قیمت بالای آن دارو با مرگ و اختلالات جسمی و روحی دست و پنجه نرم میکنند.

زبان مادری و یکپارچگی ملی

 http://www.payampars.net/index.php?option=com_content&view=article&id=1004:2013-03-10-05-40-25&catid=53:2012-07-03-20-57-46&Itemid=15#.UTzMPjspY4M

زبان مادری و یکپارچگی ملی

تیرداد بنکدار

روشنفکران فرانسوی که برای ملل جهان سوم دلسوزی میکنند و پاره ای از اقوام مانند کردها را "فراموش شدگان تاریخ" مینامند و گویا در فکر حفظ حقوق آنها هستند، در مورد اهالی کرس نظر دیگری دارند و معتقدند که دویست سال زندگی مشترک آنان با مردم فرانسه کافی است تا اهالی کرس نیز فرانسوی محسوب شوند. وزیر کشور سوسیالیست فرانسه از "خلق" خواندن مردم کرس خودداری میکرد و یکی از استدلالهای او، علاوه بر مخالفت این امر با قانون اساسی، این است که «جزیره کرس نمایندگانی را در ۱۴ ژوئیه ۱۷۹۰ در جشن فدراسیون فرانسه داشت. ۱۴ ژوئیه ای که امروزه ما هرساله مراسم آن را به نام جشن اتحاد برگزار میکنیم.» اما همین روشنفکران در مورد اقوام ایرانی، همزیستی "هزاره ها" را فراموش میکنند. زیرا اقلیتها فقط در کشورهای دیگر قابل حمایت هستند و نه در خود فرانسه. فرانسویان صد سال پیش از این در لبنان از گروه ویژه ای حمایت میکردند و امروزه از کردها، ولی در خود خاک فرانسه از توجه به زبانهای محلی وحشت دارند.(1)

آنچه در بالا نقل شد، پیش درآمدی بود بر ریشه یابی برخی از نسخه پیچیهایی که در روزهای اخیر از طرف برخی رسانه های بیگانه در مورد جایگاه زبان پارسی در ایران صورت گرفته است. حال با این پیش زمینه گفتار خود را پی میگیرم. حق بهره مندی افراد متعلق به اقلیتهای قومی و زبانی، از آموزش زبان مادری، امروزه یک حق پذیرفته شده در اغلب کشورهای چند زبانی جهان است. حتی کشوری چون ترکیه نیز که تا همین یک دهه پیش، منکر موجودیت قوم کرد در کشور خود بود، چندی قبل اجازه راه اندازی شبکه تلوزیونی محلی برای مناطق کردنشین این کشور را صادر نمود. اما نکته قابل تامل در اینجاست که هر چقدر که اقلیتهای قومی و زبانی از اقدامات خشونت آمیز و بر علیه امنیت ملی کشور متبوع خود فاصله گرفته اند، دولتها را به اعطای امتیازات گسترده تری در حیطه حقوق فرهنگی و قومیتی خود متقاعد کرده اند. به ویژه آنکه اعطای این حقوق و امتیازات، از هیچ پشتوانه الزام آوری در حقوق بین الملل (به غیر از کشورهای عضو یا خواهان عضویت در اتحادیه اروپا) برخوردار نیست.

تاکنون در زمینه حقوق اقلیتها در درون دولتهای ملی، معتبرترین و متاخرترین سند که در سطح جهانی است، اعلامیه سال ۱۹۹۲ سازمان ملل متحد درباره حقوق افراد متعلق به گروه های اقلیتی ملی، قومی، مذهبی و زبانی میباشد. بر اساس ماده دوم این اعلامیه، افراد وابسته به گروه اقلیتی بایسته است که از حق استفاده از حقوق فرهنگی، اجرای مراسم مذهبی، به کار بردن زبان در حوزه های خصوصی و همگانی، بهره مند باشند. اما ماده هشتم همین اعلامیه نیز تاکید میکند که «هیچ یک از مقررات اعلامیه حاضر نباید به گونه ای تفسیر شود که به موجب آن فعالیتی بر خلاف اهداف و اصول ملل متحد انجام گیرد و یا آنکه مخالف با حاکمیت، یکپارچگی سرزمینی و یا استقلال سیاسی دولتها باشد».

اگر چه خودداری دولتها از اجرایی کردن برخی حقوق تصریح شده در این اعلامیه، میتواند به اتخاذ برخی راهکارهای تنبیهی در قبال دولت خاطی از سوی سازمان ملل متحد گردد، اما از آنجایی که قطعنامه های مجمع عمومی سازمان ملل متحد، بر اساس منشور ملل متحد فاقد جنبه "الزام آور" میباشند(2)، در نهایت نحوه اجرای مفاد این قطعنامه نیز از زمان صدور تا به امروز، محل مناقشه میان سازمان ملل و بسیاری از کشورهای عضو که از تمکین به آن خودداری میورزیده اند، بوده است؛ تا به جایی که میتوان گفت که استناد به این اعلامیه تا کنون بیشتر ابزاری جهت اعمال فشار و امتیازگیری و یا امتیاز دهی به برخی از دولتهای عضو سازمان ملل بوده است.

در مورد ایران لازم به ذکر است که اکنون در ایران هم بر اساس اصل پانزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی که استفاده از زبانهای محلی در کنار زبان رسمی و مشترک فارسی، در مطبوعات و رسانه های گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس آزاد است، همکنون نیز مطبوعات و شبکه های استانی به زبان محلی فعالیت کرده و آموزشگاههای خصوصی نیز در کنار برخی از مراکز آموزش عالی دولتی (نظیر دانشکده ادبیات و فلسفه دانشگاه علامه طباطبایی که دارای دپارتمان آموزش زبان ترکی میباشد)، اقوام ایرانی از حقوق و آزادیهای زبانی خود بهره مند هستند.

اما نخستین کنوانسیون (معاهده) در مورد حقوق اقلیتها که به دلیل "معاهده" بودن جنبه الزام آور دارد، "کنوانسیون پایه ای حمایت از اقلیتهای ملی شورای اروپا"، مصوب نوامبر ۱۹۹۴ است که همانطور که گفته شد، نخستین سند الزام آور و چند جانبه ای است که تاکنون به حمایت از اقلیتهای بومی اختصاص یافته است. بر اساس این معاهده نیز، حق کاربرد زبانهای اقلیت در زندگی خصوصی و عمومی سلب ناپذیر است.(3)

بنابراین ملاحظه گردید که به غیر از کشورهای عضو اتحادیه اروپا و یا کشورهای خواستار عضویت در این اتحادیه، هیچ یک از کشورهای دیگر جهان با یک سند حقوقی الزام آور مبنی بر به رسمیت شناختن کامل و قطعی حقوق فرهنگی اقلیتهای قومی و زبانی، مواجه نیستند. اما چگونه است که پذیرش این حقوق در کشورهای اروپایی به آسانی صورت میپذیرد، اما دولتهای سایر نقاط جهان از تن دادن به این امر اکراه داشته و اجتناب میورزند؟

"رولان برتون" (انسان شناس فرانسوی) پاسخ مناسبی برای این پرسش دارد. وی معتقد است که «غیر قابل تغییر بودن مرزها در اروپا، اصلی بود که حتی پیش از ذکر صریح آن در موافقتنامه هلسینکی (۱۹۷۳) مورد پذیرش بود...امروزه دیگر عصر جنگهای الحاق نیست». وی به درستی "خرده امپریالیسم صرب" را متعلق به عصری دیگر قلمداد میکند که به صورت پدیده ای نامتجانس با اروپای امروز بروز کرده بود.(4)

به این ترتیب است که در اروپا، با عنایت به پایبندی فعالین قومی به ملت-دولتهای متبوع خود، راه برای تحقق بسیاری از حقوق اقلیتهای قومی و زبانی، باز شده است. اما آیا این وضعیت در همه جای جهان صدق میکند؟ در پاسخ باید گفت که بی تردید ناهمسانیهای انکارناپذیر در سطوح مختلف توسعه انسانی، میان کشورهای اروپایی با بسیاری از کشورهای توسعه نیافته و یا در حال توسعه  وجود دارد، همچنان که تفاوتهای فاحشی در پایه های معرفتی و شیوه های کارکردی گروههای اتنیک این کشورها با کشورهای اروپایی.

برای نمونه در شماری از کشورهایی که دارای اقلیت ترک زبان میباشند، با نفوذ خزنده جریان پان ترکیسم مواجهیم که آشکارا دارای گرایشهای زنندۀ نژادپرستانه و رویکردی الحاق گرایانه نسبت به کشور ترکیه میباشند. این جریان به شکل واضحی در صدد است که با سنگر گرفتن در پشت مطالبات حقوق بشری، به مقاصد بلند مدت تجزیه خواهانه خود از کشور متبوع، و استراتژی الحاق گرایانه خود به کشور ترکیه (و در مورد ایران، جمهوری آذربایجان)، جامه عمل بپوشاند. تجزیه قبرس با مداخله ارتش ترکیه در سال ۱۹۷۴ به دو بخش یونانی و ترک، نمونه بارزی از تحقق این استراتژی میباشد.

برخی، چندی پیش به بهانه روز جهانی زبان مادری، کمپینی را به راه انداخته اند که طی آن خواستار بهره مندی از "آموزش به زبان مادری" گشته اند. این کمپین که در پی تمام کوششها و تبلیغات و امضاهای گروهی و جعلی تا چند روز پیش، هنوز به ۱۰ هزار امضا نیز نرسیده بود، حاوی دو نکته مهم و قابل توجه بود:

نخست اینکه در این کمپین، مطالبه "حق آموزش زبان مادری" به شکل زیرکانه ای مبدل به "حق آموزش به زبان مادری" گردیده بود. این در حالی است که جمله کشورهایی که به حقوق زبانی اقلیتها پایبندند، "آموزش زبان مادری" اعمال میگردد. مقصود از "حق آموزش به زبان مادری" تعطیلی آموزش زبان ملی و رسمی کشور است، در حالی که "آموزش زبان مادری" به این مفهوم است که اقلیتهای زبانی حق دارند که در کنار آموزش دیدن در مدارس و مراکز آموزش عالی، از آموختن زبان و ادبیات محلی خود نیز به شیوه علمی، بهره مند گردند. این رویه اکنون در اغلب کشورهای جهان پذیرفته شده و در حال اجرا میباشد. به ویژه آنکه هم در قطعنامه مجمع عمومی ملل متحد در سال ۱۹۹۲، و هم در کنوانسیون پایه ای حمایت از اقلیتهای ملی شورای اروپا، اشاره مستقیمی به نحوه بهره مندی اقلیتها از کاربرد زبانهای خود در عرصه عمومی نگردیده است، اغلب کشورهای جهان بهره مندی از آموزش زبان مادری را در کنار زبان ملی و رسمی، مجاز دانسته اند. این قاعده البته شامل کشورهای کنفدرالی چون سوئیس و بلژیک که از ابتدا در پی اتحاد امیرنشینهای مستقلی شکل گرفتند، نمیشود. از این روی است که در ایران نیز مطالبه حق آموزش زبان مادری در کنار زبان ملی، امری منطقی و قابل بررسی است؛ در حالیکه مطالبه "آموزش به زبان مادری" که به معنای تعطیل شدن آموزش زبان رسمی و ملی و فراگیر و کهن ایرانیان یعنی زبان پارسی است، به دلیل صدمه انکارناپذیری که به یکپارچگی ملی و سرزمینی کشور وارد میکند، به هیچ روی قابل طرح و پذیرش نمیباشد.

نکته دوم این بود که متن این آکسیون، به دو زبان پارسی و ترکی (با خط لاتین-ژرمنی مورد استفاده در ترکیه) تهیه شده بود. تنظیم متن ترکی با خطی غیر رایج در ایران و مرسوم در کشور همسایه، به وضوح بیانگر مقاصد تجزیه طلبانه و الحاق گرایانه تنظیم کنندگان این فراخوان بود. تنظیم تنها متن ترکی و جمع آوری امضا از میان ترک گرایان و چند فعال ترکمن بیش از هر چیز نشانگر این بود که "کُرد ستیزی" این جماعت به اندازه ای است که حتی در چنین موقعیتی نیز حاضر به همراهی با فعلان کرد نیستند. اسامی مستعار عجیب و غریب و ستیزه جویانه ای چون آتیلا، ایلغار، قوبلای و اختای و مواردی از این دست نیز خود بیش از هر چیز بیانگر شیفتگی تنظیم کنندگان این نامه به فرا روایتهای پوسیدۀ نژادی است.

پی نوشت:

(1) خوبروی پاک، محمد رضا، اقلیتها، تهران، نشر شیرازه، چاپ اول:۱۳۸۰، صص ۵۸-۵۷.

(2) مقتدر، هوشنگ، حقوق بین الملل عمومی، انتشارات وزارت امور خارجه، چاپ نهم: تابستان ۱۳۸۳، ص ۳۴-۳۲.

(3) لوین، لیا، پرسش و پاسخ درباره حقوق بشر، ترجمه محمد جعفر پوینده، تهران، چاپ جهارم، ۱۳۷۸، ص ۱۰۹.

(4) برتون،رولان، قوم شناسی سیاسی، ترجمه ناصر فکوهی، تهران، نشر نی، چاپ اول:۱۳۸۰، ص ۱۵۱.