در سرزمین تفته خوزستان، آنجا که خون نسلها میجهد ز چاه، آنجا که مهر خیمه زده بر قلبها آنجا که خورشید پدر بر سینه آسمان میتند مدام، و مردها با تکیه بر نیزه ها خیره شده ا ند بر خیره سرها.. آری در آنجا مردی از تبار پان ایرانیسم را هلهله کنان و سرود خوانان، در پوششی از پرچم سه رنگ شیر و خورشید نشان ایران بزرگ به آغوش گرم مادرگیتی سپردند، تا جسم خسته از رنج میهنش آرام بگیرد.
دلم از این جدایی به ماتم نشسته است، من و آسمان هر دو بر، ابرهای سیاه که خورشید آرزوهای یک میهن پرست را پوشانیده خیره شده ایم، آرزوهایی از جنس نجات قایق بر گل نشسته در ساحل دور و نا آرام و به بار نشستن بذر آزادی.
هنوز فریادهای میرانی در گوشم طنین افکن است که چه مردانه بر قامت استبداد فرو میبارید و اهریمنان لمیده بر خانه را زیر ضربات زر برگهای تاریخ ایران میگرفت تا رسم ایرانی بودن و ایرانی زیستن را به آنان بیاموزد... اما، آنان نیاموختند و سر بر راه خویش سپردند و خیره سرانه بر فرمان تاریخ پشت کردند...
میرانی، در همه سالهای حیاتش هرگز با حرمت شکنان ملت ایران و فرهنگ باستانی و دیر پایش، سر سازگاری پیدا نکرد، او هرگز هواهای نفسانی و تمایلات شخصی و قدرت طلبیهای فردی را درحزبش راه نداد و در اندیشه ساختن کلاهی از این نمد نبود... او یک آموزگار مکتب پان ایرانیسم بود که همه تون و توانش را در راه حزب و مکتب داد و در برابر آنان که میخواستند از نردبان نهضت بالا روند و به آلاف و علوفی برسند ایستادگی کرد... میرانی استوار و بی گذشت بر فرصت طلبان و آنانی که راهشان را با لقمه نانی و اندک نوازشی از حزب پان ایرانیست جدا کردند میتاخت و آنان را ره گم کردگانی میشناخت که پشت به میهن و پرچم و تاریخ ایران ایستاده اند و...!!
" میرانی " چون خورشید بر اسمان حزب پان ایرانیست تابید و در پناه گرمای اندیشه توانمندش شاگردانی تربیت شدند که امروز در سراسر ایران گوش به فرمان پایگاه سیاوش در تهران میباشند و راه رزم او را پی خواهند گرفت تا آرزوهای بزرگ ملت ایران به بار نشیند و آرمان پان ایرانیسم راهگشای راه بزرگی و سر افرازی ایران گردد.
و من امروز این نوشته را با چکامه گرم و پر احساس یک شاعر میهن پرست که دوش به دوش سربازان ائین اهورایی پان ایرانیسم، با گامهای قدرتمند به ایران فردا مینگرد به پایان میبرم و نفس گرم استاد مصطفی باد کوبه ای ( امید ) و احساسات پر شورش را بر بال ارزوهای سرور میرانی مینشانم تا پرواز او با ندای فرزندان این آب و خاک بدرقه گردد.
ای همدلان بر آن غم پنهانتان درود بر غصه های آن سوی چشمانتان درود
از کوچه کوچه، کاوه و بابک برآمده است بر انسجام و وحدت پنهانتان درود
بر گامهای محکمتان باد صد سلام بر سنگ فرش سرخ خیابا نتان درود
باران غیرت است بر دشت امیدتان بر دشت عشق و نم نم بارانتان درود
دشت و دمن طراوت ایمان گرفته است از جان و دل به سبزی ایمانتان درود
تنها نه بر شرافت تهرانیان سلام بر اصفهان و یزد و خراسانتان درود
کرد و بلوچ و آذری و فارس یکصداست بر شهروند و ایلی و دهقانتان درود
استاده اید بر سر پیمان خاک و خون بر جان پاک و حرمت پیمانتان درود
میهن دوباره گرم ز خورشید مهر ماست بر شیر پیر پرچم ایرانتان درود
میدان عشق، لاله گلگون طلب کند بر آن " ندای " خفته به میدانتان درود
دریای مهر و عشق ز توفان بری است لیک ای عاشقان به قدرت توفانتان درود
بستند گر چه دست وطن را به طوق جهل بر شیرهای خفته به زندانتان درود
موم است زیر مشت تو، سندان مدعی بر مشت قهر و ضربه به سندانتان درود
خون رنگ شد گر چه سرود دل شما بر شعر خون به دفتر و دیوانتان درود
جایی که قتل بلبل و گل میشود مجاز بر واژه واژه نعره عصیانتان درود
پیروزی است نقطه پایان این خروش
پس بر " امید " نقطه پایانتان درود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر